چه آرامشــی میدَمی بر وجودم !
که دریای دل ، مـیلِ طـوفان ندارد

حَیات و مَمات منی ، شـک ندارم
که این زندگی بی تو اِمکان ندارد

به آبـادیِ وادیِ عشق سوگــند
جهـانَم بـدونِ تـو ، سـامـان ندارد

مُسلمان نمی دانَمش مُسلمی را
که بر عشــق پاک تو ایمان ندارد

شِفاچیست غیر از مریض تو بودن؟
مریضــت نـیـازی به درمـان ندارد

خسارت به من خورد از عشق اغیار
بنازم به عشـقت که خُسران ندارد

دلـم جز تمـنّای وصل مُدامت
تمنّــایی از حَیّ سُبحان ندارد

چه بهتر چه بهتر جدا گردد از تن
سـری که هـوای خراســان ندارد

غلط گفته آن کس گفته ست هرگز
رَعیّـــت ، علاقــه به سُـلطان ندارد

الهی به قربان نامت که ذکـرش
کَــم از لــذّت ختــمِ قُـرآن ندارد

خُـدا نیست راضی از آن بنده ای که
مداوم ، دمِ یارضا جان ندارد

ز بس سفره داری ومهمان نوازی
فقــیرِ حــرم ، غصّه ی نان ندارد

سحرهای دلچسبِ کویِ تو دارد
صفـایی که صــبحِ گلستان ندارد

کبوتـرصفت پر کشیدم به مشهد
عجب وقت خوبی رسیدم به مشهد

که در شهر قم کرده ام ، وعده با تو
که باشم شبی را به ذی القعده با تو

صــدایِ گـدایت بلند است بشنو
و این آه یک مستمند است بشنو

أغثنی ! مُـرادم بده ، ای مُـــرادم
که السّـاعة ، نزدیکِ بابُ الجوادم

ای رئوف همیشه خوب ، سلام
پیش تو میشود دلم آرام
شد زیارت همیشه نیمه تمام
هرکه رویت ندید،شد ناکام
کاش قلب مرا تکان بدهی
دیگر این بار رخ نشان بدهی

از همه غیر تو بُریدم من
خویش را تا حرم کشیدم من
گرچه رویِ تورا ندیدم من
طعم آغوشِ تو چشیدم من
آبرو رفته را خریدی تو
دست،رویِ سرم کشیدی تو

این رئوفی که میشناسم من
رَد نکرده ز خانه اش دشمن
پسرِ فاطمه است پس حتما
به قسم نیست احتیاج اصلا
دردهامان دواشود اینجا
گِرِهِ کور واشود اینجا

تو گنهکار را عوض کردی
دلِ بیمار را عوض کردی
هر گرفتار را عوض کردی
آخرِ کار را عوض کردی
راهم از حادثه به تو افتاد
عوضم کن تورا بجان جواد

شاهِ گنبد طلا،امام رضا
جلوه های خدا ، امام رضا
بقیع و سامرا، امام رضا
نجف وکربلا ، امام رضا
صاحبِ سرزمین ایرانی
تو برای همیشه سلطانی

روزی که نام عشق بازان را نوشتند
این قوم را مجنون ، تو را لیلا نوشتند
آنگاه مُلکِ عاشقی تقسیم کردند
این سرزمین را مالِ تو آقا نوشتند
زهرا به هر سویی ، سفیری را فرستاد
نام تو را صد شکر سهم ما نوشتند
ایران چه کم دارد ؟ دیار اهل بیت است
یک سو علی ، یک سوی آن زهرا نوشتند
این سرزمین را از همان اول خریدند
مدیون خانوادة موسی نوشتند
با حُبِّ تو هر شیعه ای « اثنی عشر » شد
یعنی کنار نامتان « الا » نوشتند
از بعد آنکه ضامن آهو شدی تو
عشاق را آوارة صحرا نوشتند


تو سفره دار عالمی مشکل گشایی
آقای ما سلطان علی موسی الرضایی

اشکی چکید و باب صحبت با تو وا شد
ناگاه دیدم صحن تو عرشِ خدا شد
آنقدر وا کردی گره از کار مردم
تا پنجره فولاد تو دارالشفا شد
اصلاً نمی دانم زِ کِیْ بُردی دلم را
اصلاً چگونه این دلم جای شما شد
یک نیمه شب افتاد راهم در حریمت
دیگر نمی دانم که با حالم چه ها شد
من اولین باری که بوسیدم ضریحت
از داغی آن بوسه قلبم مبتلا شد
پای ضریحت عاشقی با گریه می گفت
در این حرم امضا برات کربلا شد

غیر از تو من با هیچ کس کاری ندارم
اصلاً بدون تو خریداری ندارم

قامت سرو در آن کوچه بهم ریخته بود
زهر انگار ز سر تا به قدم ریخته بود

هر قدم، زیر لبش نالهٔ یا زهرا داشت
دردها بود که بر زانوی خَم ریخته بود

گفته بود از غمِ خود پیشِ اباصلت کمی
وای اگر دیدی عبا روی سرم ریخته بود...

با سر و صورت و زانو وسط حجره فتاد
همهٔ عرش، کفِ حجرهٔ غم ریخته بود

مثل یک مار گزیده، بخودش می پیچید
یادِ گودال در آنجا ز قلم ریخته بود


خوب شد زودتر از مرگ، جوادش آمد
دید بر جان پدر، زهرِ ستم ریخته بود

روی زانوی پسر، جان پدر بر لب شد
روی لبهای پسر نوحه و دم ریخته بود

آه، این واقعه در کرب و بلا بر عکس است
اشکِ بابا به پسر، پیش حرم ریخته بود

پدری پیش پسر با سرِ زانو آمد
چه پسر، آه که سر تا به قدم ریخته بود

إرباً إربا شده بود آن قد و بالای رشید
یک بدن بود ولی چند رقم ریخته بود

دست خواهر که سرِ دوش برادر افتاد
دید احوال حسینش چه بهم ریخته بود

خوب شد آمدی ای خواهر مظلومهٔ من
غم عالم بخدا روی سرم ریخته بود